Agnes Janich (1985, Łódź, mieszka i pracuje w Nowym Jorku i Warszawie ) - studiowała fotografię w School of Visual Arts w Nowym Jorku. Jest artystką sztuk wizualnych. Pracuje z tematami - chronologicznie były to Lalki, Zagłada, Miłość, a obecnie Rodzina. W swoich instalacjach filmowych i dzwiękowych, zdjęciach, performances, rzeźbach i sztuce w przestrzeni publicznej skupia się na pamięci ciała, pamięci historii i przemocy, najczęściej zajmuje się Holocaustem. Buduje labirynty, organizuje slide shows, tworzy książki fotograficzne opatrzone tekstami i multimedialne instalacje z użyciem świec, mydła czy róż. Swoje prace prezentowała na kilku kontynentach. Zdobywała liczne granty, uczestniczyła w rezydencjach artystycznych zarówno w USA, jak i w Finlandii, Hiszpanii i Szwajcarii. Wystawiała m.in. na 9. Biennale w Sharjah ("najbardziej ambitna praca biennale"), w warszawskiej Zachęcie, Kusthalle Exnergasse w Wiedniu, MLAC-u w Rzymie, robiła performance z Auschwitz Jewish Center, oddzialem Muzeum Dziedzictwa Zydowskiego w NY i MOCAK-iem Kraków. W 2011 ukażą się 2 katalogi monograficzne połączone ze zbiorami esejów krytycznych na temat jej twórczości. Agnes Janich jest reprezentowana przez Galerię Charim w Wiedniu.
"Till Death Do Us Part ma odczarować Synagogę, która po 78 latach od Nocy Kryształowej wraca do miasta. Jest częścią cyklu poświęconego Zagładzie. Performance i instalacja dzwiękowa powstały po odwiedzeniu 19 obozów, poznaniu 80 ocalonych, przeczytaniu około 500 dzienników. Till Death Do Us Part to zbiór historii o Miłości tuż przed Zagładą. Mam poczucie winy i wstrętu do siebie, gdyż nie wiem, czy zdecydowałabym się na zagazowanie, żeby być jeszcze rok z ukochanym. Imponują mi te historie. Performance z białymi gołębiami to niespodzianka. Był taki moment, że dwie moje najukochańsze osoby były "obozowe". Drętwieję widząc niemieckie napisy na cmentarzu, niemiecki balkon, czy architekturę faszystowską. Jak idę z kims za rękę - w porzadku, ale sama, nie. Poznaję ludzi ze Śląska i… jeśli odpowiadają na prośby, robią wszystko na czas i Ordnung muss sein, myślę "jak każdy nazista, tak?". Chciałabym inaczej. Wierzę w wybaczanie. Ale żeby się go nauczyć, trzeba przyznać, że ma się problem. Mam nadzieję zobaczyć człowieka jako człowieka. Bez bagażu historii".
Agnes Janich
"Moje projekty są bardzo "wprost". Pracuję tematami - zagłada, miłość, rodzina. W projekcie Czystość jest dobrocią zmierzyłam, że można by ze mnie zrobić 21 mydeł. Zrobiłam symboliczne mydła ze wszystkich swoich bliskich. W Światłości w ciemności piszę imiona bliskich i spalam je na wodzie, żeby sprawdzić, co jeśli... W I śmierć nas nie rozłączy rozważam, czy bylibyśmy w stanie poświęcić się za siebie. Sadzę róże w drucie kolczastym. Buduję ciemne, zimne labirynty wypełnione szczekaniem psów (Człowiek człowiekowi na 9. Biennale w Szardży). Przeglądam 11 tysięcy zdjęć trupków dzieci w ciągu weekendu. Joanna Tokarska-Bakir napisała o mnie, że porównuję miłość do Zagłady i wkładam siebie w Holocaust. Zgadzam się z tym. Artur Żmijewski wkłada innych w historię, ja wkładam siebie".
wywiad z artystką: Można ze mnie zrobić 21 mydeł (GW Łódź 22.06.2010)
Joanna Tokarska-Bakir: Gest Tabaryna; Czysta przyjemność
